We hebben mijn vader begraven vandaag. Begraven? Zult u denken. Hij was toch gecremeerd? Dat klopt, maar we wilden een mooie plek voor onze apo waar we nog regelmatig een bezoekje kunnen brengen. En dat plekje was logisch: bij het grafje van kleine Agnes, het overleden dochtertje van mijn zus en zwager. We zouden bijzetten- want zo heet dat- in klein comité maar eigenlijk wilde iedereen wel mee dus togen zus en ik met moeder, mannen en zonen richting crematorium. En daar kregen we onze apo overhandigd. In een urn. Raar hoor. Op het kerkhof was het mooi. Allemaal een schepje zand, verdriet, een stralende zon, bloemen en liefde, het was er allemaal. En na een fijne lunch gingen we huiswaarts. “Bedankt voor jullie liefdevolle aanwezigheid” zei mijn moeder. Ik spatte uit elkaar van liefde en trots voor die lieve knappe mama van mij die het allemaal zo goed en zelfstandig doet.
We hadden een beetje as van opa overgeschept in een doosje en thuis gekomen hebben zoon P. en ik dat eens grondig onderzocht. Met pret en nostalgie en verbazing.
“Tot stof zult gij wederkeren" hebben we letterlijk ervaren.
En zo is het leven dus.
Wat me extra blij maakt dat ik leef!