Ik heb wel eens verteld dat ik zo fijn woon? In een piepklein burgermanshuisje met grote mannen en waarin ik dan over vrijheid & ruimte loop te piepen. En vanuit dat huis kan ik lekker wandelen richting het Paterswoldsemeer. Naar de #boom. Een prachtig plekje waar ik een paar jaar geleden eens op een bankje zat te mijmeren, starend naar verre einders.... Ik maakte een foto.
En een weekje later zat ik op datzelfde bankje, met geliefde A., te kibbelen ongetwijfeld. En ik maakte weer een foto.
En zo bleef ik door de jaren heen naar de boom wandelen. Vaak met geliefde A…. met een beetje gedram kreeg ik mijn zonen mee….met Anja en Alex stopten we bij de boom als we lekker gezwommen hadden.... met Janneke, Sandrina, Agnes…. na een feestje hobbelden we met een hele groep lichtelijk aangeschoten naar de boom….Pim ontdekte de boom van de waterkant. Ik sprak met mensen terwijl ik op het bankje zat, ging er mediteren, lezen, had lol, moest huilen, giebelen, had mooie diepe gesprekken of dikke vette ruzie. Het gebeurde allemaal bij de #boom.
En ondertussen waren er altijd prachtige luchten, was het warm, koud, nat en droog, voorjaar, zomer, herfst en winter. De circle of life.
Alles komt, alles gaat, alles verandert. En daar bij die boom kon ik dat zo lekker voelen.
Present, in het moment. Mijn boommoment.
En toen en toen en toen.... Ging ik vorige week wandelen met geliefde A. en zagen we dit:
De boom was weg. Omgewaaid!! En reageerde Linda op Instagram dat dit wel heel concreet maakte dat het leven veranderlijk was. En Peter vond dat dit wel een hele radicale manier was om duidelijk te maken dat je niet meer op de foto wilt. Haha. Anyway. Geen boom meer. Je kunt m nog zien op Instagram Dank lieve boom. Voor duizend mooie herinneringen.