De rode tent. Daar was ik afgelopen week op een avond:
De ‘Red Tent’ is gebaseerd op het boek van Anita Diamant waarin ze vertelt hoe duizenden jaren geleden vrouwen iedere maan(d) rond nieuwe maan samen tijd doorbrachten. Hier werd lief en leed gedeeld, rituelen uitgevoerd, verhalen verteld, kennis rondom geboorte en geneeskrachtige kruiden doorgegeven en gezongen, oftewel zusterschap ervaren.
Vandaag de dag ontstaan er wereldwijd weer allemaal nieuwe Red Tenten voor vrouwen van alle leeftijden, van allerlei komaf, met allerlei beroepen, met welke huidskleur dan ook. Wat er gedeeld wordt is het vrouw-zijn.
De hedendaagse Rode Tent is een bijeenkomst rond nieuwe maan op een fijne ‘women-only’ plek: een warme, rood aangeklede ruimte, waar vrouwen samenkomen en waar even niets hoeft. In een Red Tent kan worden gepraat, gezwegen, gelachen, gehuild, geknuffeld, gedanst, gemediteerd, gemasseerd………veel mag, niets moet. Er alleen maar zijn, is ook prima! We delen verhalen van ons leven en we proberen te luisteren zonder oordeel en met respect voor elkaar. Er hoeven geen oplossingen en adviezen te worden aangedragen; gehoord en gezien worden, daar gaat het om.
En daar had ik een bijzondere avond waar ik, weer thuis, enthousiast over vertel. "Echt Super hoor"! zegt geliefde A. Ik kijk hem vertwijfeld aan. Is ie cynisch of.... ? Hij moet lachen en zegt dat ie al m’n spirituele avonturen erg leuk vindt maar dat ie niet alles begrijpt. En helemaaaaaal dat vrouwengedoe niet. “Jij hebt ook je eigen huiswerk te doen” zeg ik. ”als man” Want dat zei Sifra. Bij de rode tent was namelijk Sifra Nooter, yogi, sjamaan, tantra- en yoni-eideskundige die met ons een ritueel ging doen om onze vrouwelijkheid te doorvoelen.
Het had nogal wat voeten in de aarde om er heen te gaan: Ik was niet lekker, druk aan het werk, druk met yoga maar voornamelijk druk in de kop en had zo’n, zo’n zin in NIETS. Dus twijfelde ik en viel daar iedereen mee lastig. Totdat geliefde A. zei: “jij ging toch voor de ervaring in plaats van bank hangen? Nou, go!!"
Dus daar gingen we, Alex en ik, schapenvel onder de arm en dikke voorpret.
De binnenkomst was fijn. We werden gesmudged: gereinigd met wierook. Rituelen…. Ze zijn er niet voor niets, ze doen wat met je.
In een aangename mood betrad ik de ruimte. In de zaal waren 75 vrouwen. Vijfenzeventig! In alles soorten en maten, bekenden en onbekenden, mooi, lief en prachtig. De avond was bijzonder. Aandacht voor vrouwelijkheid en de kracht en schoonheid daarvan. En wat me met name bijbleef was dat Sifra ons uitlegde hoe mannelijk (yang) deze tijd is waarin we leven. Dat je elke dag paraat moet staan terwijl de natuur van vrouwen zo anders is. Veel meer als de maan (yin): cyclisch, naar buiten als je vruchtbaar bent, naar binnen als je menstrueert. Herkenbaar.
We gingen een ritueel doen met elkaar wat er op neer kwam dat we onze eigen vrouwenkracht door de eeuwen heen gingen doorvoelen. En dat was bijzonder. De energie was sterk, zo samen met elkaar, en ik doorvoelde vele zaken die ik graag voor mezelf hou. Ik liep het ritueel met Alex en na het ritueel mocht je met je buik tegen elkaar aan wiegen en elkaar in de ogen kijken. En het was bijzonder om met alle aandacht je buik en je baarmoeder te voelen: contracties en ruimte en openheid en geslotenheid. Wat zit daar eigenlijk veel gevoel! En ik zag de schoonheid en vooral de zachtheid van die lieve lieve Alex en ik werd verdrietig omdat er zoveel van die yang in ons zit. Niet omdat het moet, maar omdat het zo gegaan is.
Terwijl zacht zijn zo fijn en van zo'n enorme schoonheid is. Zacht en ontvankelijk zijn, hoe fijn klinkt dat?
That’s wat we are, sisters!