"Zo zo zo!" Zei vriendin Sabine na een stevig relaas van mij over geliefde A. die in mijn ogen echt heel heel stom deed. “Eerst maar eens een wijn, met je boze bolletje en je handjes in de zij”.
Daar moest ik onbedaarlijk om lachen want ze had welzeker een punt.
Meneren en mevrouwen onder de 40: zap gerust door want dit gaat weer over die stomme ie-a-overgang.
Waar ik midden inzit en wat ik af en toe echt niet grappig vind.
De opvliegers kan ik inmiddels handelen, ik verwelkom ze, ughhh, maar het werkt wel. Ik ervaar het als Kundalini energie en dat maakt ze een stuk aangenamer.
Waar ik moelijker mee uit de voeten kan zijn mijn stemmingswisselingen.
Ik ben altijd wel van himmelhoch jauchzend zum tode betrübt maar van binnen voel ik me wel redelijk dicht bij mezelf, kalm, opgewekt.
Maar het laatste jaar….
Ik reageer veel extremer dan anders. Op mijn werk kunnen ze erover mee praten. Ik word vaak geplaagd omdat ik opeens zo graag mag praten in termen van: dat kan ABSOLUUT niet, dat is echt BAGGER en meer van dat soort stevige teksten. Maar ik kan me ook weer helemaal klein maken en me bij voorbaat excuseren: sorry sorry sorry dat ik er ben.
Bah…Ik ervaar zwartheid die ik niet ken, somberheid kan me plotsklaps overvallen en ik gooi alles in de waagschaal.
Want wat moet ik met mijn man, mijn huis, mijn werk, mijn leven…..Ik twijfel over alles en kan niet onderscheiden wat van mij is en wat hoort bij deze overgang.
Ik ben naar de huisarts geweest voor hormoontherapie maar het werd alleen maar zwarter met hoofdpijn erbij en toen wist ik helemaal niet meer wat nou echt bij mij hoorde.
Die pillen in elk geval niet.
Het voelt als een soort weeën: waarin ik alles op scherp zet, de boel omschud en chaos creëer en na een paar dagen luwt de storm en kan ik weer wat lichtpuntjes zien.
En heb ik nieuwe inzichten.
Das dan wel weer mooi!
Lisette Thooft schrijft er zo mooi over: dat je hele hebben en houwen als het ware door een nauwe opening geperst moet worden om er -ooit- herboren uit te komen.
Ik kan de contouren al een klein beetje zien: iets met yoga en vrijheid en rust en kracht.
En daar horen ook besluiten bij:
Volgende zomer ga ik de Camino lopen. Van San Sebastian naar Santiago de Compostella.
Ook heel overgangerig maar al jaren een droom.
Ga ik gewoon doen.
Kijk als die overgang dat soort besluiten oplevert kan het alleen maar leuker worden.
En nou ga ik lekker vroeg zonder drank met een boek op bed.
10 jaar geleden hebben vriendin Sabine en ik elkaar bezworen nooit voor 23 uur op bed te gaan en zie hier.
Maar ik heb er zin. Want een heerlijk boek. Van Saskia Noort: Stromboli. Aanrader!
En dan nog even een Kundalini-remedie voor deze fase: een mantra! Een mantra luisteren, zingen, kan mij zoveel troost bieden.
De laatste week heb ik ongeveer zeshonderdachtentwintig keer onderstaande mantra meegezongen. Ardas Bhaee. Een mantra als een gebed dat je hoop geeft als alles uitzichtloos voelt. Een mantra die je helpt los te laten, die healt en die je het geloof geeft dat er wonderen bestaan. Prachtig!!