Dat was Twinky

6 februari 2018 is de dag dat Twinky overleed.

En sindsdien huil ik me helemaal van de hakken. Terwijl ik bij huisdierverdriet van een ander wel eens dacht: nou zeg, het is maar een dier! Ben ik nu niet bij te brengen... Das karma, zegt collega J.

Twinky bleef maar hijgen na ons laatste dure consult en uiteindelijk besloot de dierenarts tot een spuitje. En het liefst zo snel mogelijk want Twinky was moe, doodmoe.

Wij spoedden ons allemaal van ons werk en gingen gevieren naar de kattenkliniek. Een hele lieve arts begeleidde ons en hielp Twinky naar de hemel.

En wij waren vlak bij Twinky en hadden zo'n verdriet. Dat die vrolijke, trouwe, gezellige, sullige, grappige huisgenoot opeens er niet meer was.

We hebben haar mee naar huis genomen en bleven haar maar aaien en naar haar kijken.

De volgende ochtend hebben we haar begraven in de tuin. Een plekje gemaakt met stenen en veren en bloemen en een kaars en die kaars heeft de hele dag en nacht gebrand.

En bij elk geluidje denken we: Twinky! We denken haar voortdurend te zien: op de bank (oh, nee: trui; buiten: oh nee: vogel).

11 jaar lang die poes om je heen..... ze was een onderdeel van ons gezin. Een heel vanzelfsprekend onderdeel. En dat besef ik nu pas. De haarlemmerolie van de familie. Wat er ook was, altijd was er die lieve trouwe Twinky waarmee je kon knuffelen. Die je hielp je hart te verzachten, die rust en lief bracht...

Nou, van zo. Ik snotter nog een beetje door. Weet dat het mijn eigen verdriet is en kijk maar weer es een filmpje van Vera Helleman om de boel om te draaien. Oh ja, leuk kan niet zonder stom en verdriet reinigt...

Dag lieve lieve lieve Twinky!