Gisteren kwamen we thuis van het filmfestival toen zoon B. ons vertelde dat het niet goed met Twinky ging.
Twinky is onze ouwe trouwe lieve poes.
11 jaar geleden via het asiel bij ons gekomen. Toen we haar ophaalden miauwde ze heeel hard om haar moeder maar na een uurtje gaf ze zich tevreden neer en spinde dat het een lieve lust was.
Bij elke verhuizing en soms vakantie dartelt ze gelijk vrolijk naar buiten maar komt altijd weer terug. Twinky vind iedereen lief en is heel gezellig en slim. Ze poept in de wc als het kattenluikje per ongeluk dicht is. Als ze onze auto's hoort gaat ze huppelen. Ze gaat volstrekt haar eigen gang. Maakt rare bokkensprongen en ligt het liefst voor de open haard. Uren en uren. Ze heeft het mooiste koppie.
En ze houdt van vogels, net als wij.
Maar nu had het benauwd, heel benauwd en wilde niet dat we aan haar zaten.
Ach gossie.
En nu?
We konden het niet over ons hart verkrijgen om te gaan slapen en haar te laten piepen in haar uppie.
De dierenarts dan?
's Nachts? Welnee... welke gek gaat nu 's nachts met z'n dier.....
Nou, genoeg dus! Er is gewoon een 24-uurs-post en die hebben we gebeld en zo togen we om 1 uur met Twinky naar de dierenarts.
Het bleek dat haar hartje niet goed werkt en er werd verschrikkelijk veel vocht achter haar longen afgetapt. En röntgenfoto's gemaakt. En pijnstilling gegeven. En antibiotica.
En nu moeten we het even aankijken.
En toen mochten we betalen.
343 euro
Oohooohookee! Zeiden we, á la Ronald Goedemondt.
En we hebben in de auto wel 10 x tegen elkaar gezegd dat Twinky dat geld natuurlijk meer dan waard is en toen hebben we onderstaand filmpje nog eens gekeken en zijn we al grinnikend op bed gegaan.
En Twinky?
Die doet het nog steeds!