Mijn vader is dood. Met een vermeende hernia opgenomen in het ziekenhuis en een week later overleden.
Een week als een wervelstorm vol intense emoties. Van een vrolijke naar een verwarde vader die steeds verder van ons weggleed. Met zonen die voortdurend aanwezig wilden zijn en het verdriet om hun apo zo intensief en open doorleefden… Met een kleine, dappere, verdrietige moeder, het brak mijn hart. Met familie die dit allemaal op zijn/haar eigen manier beleeft. En als achterwacht mijn lieve vrienden.
Mijn vader is dicht bij mij overleden. En had een zware doodsstrijd. Het laatste stukje hield ik hem stevig vast. En voelde ik het leven uit hem glijden. Wat een intense ervaring. Wat een mysterie ook. De laatste dingen die hij zei gingen over liefde en over dankbaarheid: hij had een rijk leven gehad. En hield van ons…. Uiteindelijk gaat het allemaal alleen maar over de liefde.
Die papa van mij. Die lieve, vrolijke, gekke, enthousiaste en betrokken vader. Die het zo zo zo vaak over die dood had: "Als ik er niet meer ben……". En nu was het opeens zover.
We hebben hem de afgelopen week samen naar de hemel gedragen. En vandaag was er een dankdienst voor hem. Mijn broer, mijn zus en mijn zoon spraken hun verhaal over mijn vader.. Vol liefde.
Er waren heul veel mensen. En al die mensen vertelden me hun betrokkenheid met mijn vader en leefden met ons mee. Vol liefde. Een tante zei me vandaag: "mijn geloof is in de loop der jaren veranderd. Niet meer dat dogmatische naoorlogse geloof. Ik voel dat God hier aanwezig is want God is liefde. En dat voel ik hier." Liefde.
En het aller leerzaamst was deze week dat ik toch yoga ben gaan geven (want we gaan gewoon onze dingen doen, volgens mama) en dat ik samen met die lieve groep mediteerde en op het punt uitkwam waar alles één is. Waar levend of dood er niet zo toe doet omdat alles liefde is. Ach hoe vaag voor de niet spiripiri onder ons maar voor mij zo helpend….
"Alles op zijn tijd", zei mijn moeder vanochtend. "Er is een tijd om te rouwen, een tijd om afscheid te nemen, een tijd om te laten gaan. En nu gaan we weer door met leven......" "Het was één van mijn fijnste weken", zei mijn zoon net tegen mij. "Omdat het zo samen en zo vol liefde was." Mijn vader zou apotrots zijn!
