Ik hou zo van de stilte. Ik kan dagen in huis rondscharrelen zonder muziek of TV. In stilte. Stilte is voor mij: je gedachten ordenen, ruimte creëren, bij jezelf uitkomen. Ik ben 2 x naar een Zen-stilteweekend geweest en die ervaring was heerlijk. Het stil zijn kostte me geen moeite en ik werd me steeds meer bewust van kleuren, geluiden, geuren….
Maar ik hou ook van de andere kant: heel veel herrie. Dan zoek ik vriendin Anja op. Met haar is het altijd feest: op stap, reuring, nieuwe ervaringen, randje, jeeeeeeeeeej! Anja is een no nonsense dame die –in tegenstelling tot ik- niets van zweverij moet hebben. En toch matchen we wonderwel… En toen schreef ze me dit: Ik dacht altijd dat de stilte mijn vijand was. Dat ik niet stil kon zijn, dat ik daardoor iets wezenlijks miste wat anderen wel konden of konden ervaren of naar toe konden gaan. Nu denk ik dat stilte ervaren niet een hoger doel is of iets goddelijks. Dat stilte niet per se naar een plek toegaan is waar je stil kunt zijn of waar je stilte kunt vinden. Dat stilte niet een per se stil zijn is, of niks horen. Nee, voor mij is stilte niet stil zijn, maar stil staan bij iets. Voor mij is stilte geen plek, geen hoger doel, geen prestatie, geen verlichting. Voor mij is stilte: kunnen ervaren, in het moment kunnen zijn, bewust in het moment kunnen zijn. Voor mij is stilte door het plantsoen fietsen en dan het licht door de bladeren zien schijnen en dat dan echt zien en ervan genieten. Voor mij is stilte een lieve blik, en die dan echt ontvangen. Voor mij is stilte een regenbui, dat opeens de zon gaat schijnen, en dat ik dan op zoek ga naar de regenboog. Zo ervaar ik nu scherper en helderder dan ooit tevoren. Helderder heb ik het nooit eerder gevoeld, en dit kunnen ervaren voelt als een stap voorwaarts. Als een cadeau dat ik steeds weer aan mezelf geef. En zo vang ik de stilte, in momenten van bewustzijn, ervaar ik één en ander scherper, bewuster, Misschien, is stilte wel even al het andere vergeten en je concentreren op één ding, een moment een gevoel, dat alleen dàt even heel belangrijk is en al het andere vervaagt. Dat je alleen nog kijkt, luistert of ervaart. En is mijn stilte dus eigenlijk het omgekeerde van stilte, door de focus op iets kleins valt al het andere stil, en is alleen dàt nog maar belangrijk. Het enige dat kleur heeft, geluid geeft of een gevoel teweeg brengt. Al het andere doet er dan niet meer toe, is niet meer, is stil. En nu weet ik dat het me bewust zijn van momenten, zoveel mogelijk stilstaan bij momenten, bewust beleven, dat dat me dichter bij de zin brengt. Een aaneenschakeling van bewust doorvoelde momenten geeft mijn leven meer zin. Anja's stilte. Prachtig!